Onze theorie hierover is het volgende: veel van wat we in ons dagelijks leven doen gaat via beeldschermen. Er zit dus iets tussen ons en de werkelijkheid in. Een filter. Via dat filter zien en ervaren we de wereld om ons heen. Soms mooier, soms heftiger, maar altijd via een filter, dus buiten ons. Wat we zelf delen poetsen we op. De mooiste foto’s, de leukste momenten. We creëren een zorgvuldig beeld dat bijna niet vol te houden is.  Soms is het net alsof we dubbellevens leven. Want ik kan wel een mooie foto plaatsen, maar als ik me in de tussentijd een vaatdoekje voel, ontstaat er meer en meer een gat tussen dat wat de wereld van me ziet en vindt en dat wie ik in wezen ben. Mensen willen betekenis geven aan de wereld om zich heen, van waarde zijn, er mogen zijn…maar als alleen de geconstrueerde versie van jou mee mag doen. Wat zegt dat dan over jou? En welke verwachtingen roepen al die ‘fake’ beelden eigenlijk op?

We posten ze zelf, maar we trappen er ook aan de lopende band in. Want iedereen lijkt een bepaalde vorm van perfectie te hebben: het perfecte weekend, de perfecte job, het perfecte feest, de perfecte partner, de perfecte moeder, zelfs de perfecte imperfecte moeder, maar alles, alles met dat filter. Gevolg? We zijn weer opzoek naar echt. Echt contact. Echte verbinding. Echte verhalen over echte mensen met echte shit.

In de trainingen van de Storytelling Fabriek ontstaat er lucht, omdat we eindelijk even echt kunnen zeggen waar de pijn zit. Of de winst.  Wat nou echt de worstelingen zijn en de successen. #Nofilter.
En wat blijkt? Het lucht ons op dat die ander dus gewoon een mens blijkt te zijn.